Vrijdag 15 en zaterdag 16 maart – weinig bijzonderheden

Donderdagnacht wordt ik wakker van waarschijnlijk geluiden buiten, en merk ook dat mijn enkels (weer) behoorlijk jeuken. Dat is een bijwerking van de chemo Taxol, die ik vorig jaar 10 mei voor het laatst heb gekregen. Deze jeuk en de neuropathie duurt echter heel lang, en kan (deels) zelfs blijven. Vorig jaar bij warm weer in de Algarve kreeg ik er ook meer last van, heb daar later bij een dermatoloog vragen over gesteld. Ik kan deze symptomen onderdrukken met een pilletje, kom ik ’s ochtends als een zombie mijn bed uit. Dat doe ik dus niet meer. Dan maar vertrouwen op zelfbeheersing en oppervlakte behandelingen met speciale crème. Die heb ik niet meer gebruikt de laatste maanden en ook niet meegenomen. De Aloa Vera had niet veel effect. De Nestocyl die ik bij me heb doet gelukkig wonderen, ik slaap weer verder tot 6 uur ’s ochtends.

De ochtend is voor het huisje poetsen, tussendoor Hans die een luisterend oor nodig heeft, hij vertelt tussendoor veel over het leven en werken hier, mijn reisblog en foto’s afwerken, de ochtend is al snel om.

Hans komt me 2 grote trossen overrijpe bananen brengen, na het pellen is de buitenrand al behoorlijk zacht, ze zijn wel heel lekker en zoet. Wat moet ik met zoveel bananen?

’s Middags lees ik mijn boek uit: “Het familie portret” van Jenna Blum.                “Een aangrijpend, meeslepend en mooi geschreven verhaal”, bij deze recensie sluit ik me volledig aan. Het is over de gewone Duitse mensen in de oorlogstijd, hoe zij deze jaren beleeft en overleeft hebben. Een dochter van één van hen, die al sinds haar 4e jaar met haar moeder en nieuwe Amerikaanse vader in Amerika woont, is docent geschiedenis. Zij start een onderzoek naar de Duitsers die ook in Amerika zijn gaan wonen, wat kunnen ze haar vertellen over vroeger. Haar moeder heeft haar niets verteld. Aan het eind valt één verhaal samen met het verleden van haar moeder, en ook met het verleden van deze schrijfster, die bij momenten in haar herinneringen opdoemt. Eindelijk kent ze haar echte achtergrond.

Laat in de middag ga ik nog een stukje lopen naar de toegangspoort, het is inmiddels bijna koel buiten, heerlijk met een beetje wind. Bij de beek zie ik de bomen vreemd bewegen en ja hoor…..daar slingeren 2 aapjes zich voort. Ze zijn echter snel uit beeld. Ik blijf wachten en dan zie ik er 1 terugkomen, probeer deze te fotograferen, wat heel lastig is. Het zijn wat wazige foto’s geworden, op 1 kan je zien dat hij echt mijn kant uit kijkt. Ook neem ik nu een foto van het naambord naast het toegangshek, dat is het “adres”, aan de Route Interamericana, 900m na de afslag naar Sardinal.

Een rustige avond, “Flikken Maastricht” gekeken en in een nieuw boek begonnen, op tijd slapen. Helaas weer een nacht met een onderbreking, een enorme windvlaag die met denderend geluid het huisje bestookt. En daarna is het weer vrijwel windstil. Het blijft een opvallend verschijnsel.

Op zaterdagochtend wil ik hetzelfde pittige rondje lopen als afgelopen dinsdag, dus hou ik mijn ochtendrituelen kort, wil op tijd weg. Ik zie Hans lopen en zeg hem wat ik ga doen……en dat ik ook de machete (dat is de juiste naam) meeneem!

De jongens zijn in de tuin aan het opruimen, later zie ik de hulp de auto zuigen en Hans spoelt hem af met water. Haha….er is duidelijk te zien dat Hans bezoek verwacht. Ik krijg ook een vriendelijk standje: “de zuurzak onder aan de helling is ontploft, te rijp geworden!”. Ik wist niet dat ik die moest blijven controleren…..zal ik met de anderen wel doen.

Ik ben tegen half acht onderweg, hoor veel verschillende vogels, zie kleine witte vlinders, een schicht die tegen de stam een boom in schiet (salamander?). Nu herken ik de drooggevallen beek waar Hans het over had. Het is jammer dat ik zo goed moet opletten waar ik m’n voeten neer zet, af en toe blijf ik staan om om mij heen te kijken. Het is lastig om foto’s te maken van alles wat snel beweegt. Ik neem deze ervaringen als eigen herinnering mee.

Wanneer ik het laatste deel richting huis loop hoor ik harde roepgeluiden van rechts uit het woud, waar ik 20 minuten geleden liep. Ik kom de voormalige boer Sempres tegen en vertel het hem. Dat zijn inderdaad apen, het grootste model. De kleine zwarte aapjes die ik gisteren zag hebben witte gezichtjes, en dan is er nog een tussenmaat, roodbruin.

Bij binnenkomst voelt mijn huisje “koel”, het is tegen 9 uur, het is binnen 28C.       Na het uitrusten en douchen ga ik aan de laptop werken, komt Hans me geregeld, op een leuke manier “storen”. Laat o.a. een dode kolibrie zien die tegen een raam is gevlogen, nu deze wel op de foto gezet. In de tuin is het vrijwel onmogelijk, zo snel bewegen ze.

Ik kan ook eindelijk een klein soort roofvogel vastleggen, die cirkelen geregeld voor mijn neus wanneer ik buiten zit. De rijpe bananen krijgen een nieuwe bestemming, inmiddels ”glijden” ze bijna mijn aanrecht af. De honden vinden het een traktatie, en de buren ook, die maken er een smurrie van. Voor mij was dit te vee

Het is tijd voor mijn lunch, daarna maak ik deze reisblog af. En de komende dagen ga ik iets minder schrijven, minder foto’s plaatsen. Jullie hebben nu wel genoeg bomen gezien…..denk ik. Zodra er iets nieuws te melden valt laat ik me horen en zien.

Het is tegen 3 uur, ik ben inmiddels vrijwel stil gevallen, de temperatuur in huis is ruim 34C…….buiten?……..warmer! Voor het huis op de bank is het nu het beste uit te houden, ga ik naar toe met mijn boek. Hans gaat nog boodschappen doen, er zijn meer mensen die mee willen, dus ik dit keer niet mee. Is beetje jammer…….vanwege de airco….haha!

De paar dingen die ik nodig heb neemt Hans mee, zoals wijn, was ik vorige keer vergeten. 1 klein glaasje wit voor het eten, 1 glas rood voor het slapen gaan. Om te proeven, omdat ik het lekker vind.

Ik wens jullie een fijne zondag, helaas met veel kans op regen, gelukkig wel iets warmer.

PS zojuist bericht van Hans: de hele weg staat vast, grote file, misschien wel vele kilometers lang. Dat is dus geen boodschappen doen......misschien lukt het om 6 uur......naar een kleine lokale plaats.....en dan de file inhalen terug naar huis! (er zijn toch geen tegenliggers!)