Dinsdag 12 maart lopen in een ander deel van de Finca en boodschappen doen in Sardinal

Ik heb een hele nacht doorgeslapen, er is weinig wind en er is geen herrie, sta iets na 6 uur op. Ik wil een eind lopen, eerst ook beetje rekken en strekken, ontbijten, rustig aan, geen moeten. Het is al weer 8 uur voordat ik vertrek. Beter is om vroeger te gaan, nu gaat het al opwarmen. Dit keer ook een flesje water mee.

Ik ga de weg naast het huis van Sita en Hans verkennen, waar gisteren de ossen aan het werk waren. Het gaat een eind behoorlijk stijl naar beneden, meer dan me lief is, dat moet ik later dus ook weer omhoog! Het is constant opletten waar ik m’n voeten zet, veel stenen, gaten, lage beplanting en dood hout.                                Na een poosje heb ik bijna het idee dat ik hier alleen ben, met de vogels. Bijna…..want heel in de verte hoor ik de Route Interamericana, en dichterbij de motorzagen en het vallen van de bomen, ze zijn in de buurt aan het werk met bomen kappen. Ik heb de indruk dat deze route best te doen is en ik niet dezelfde weg terug hoef te lopen. Met een paar keer rechts aanhouden moet ik halverwege de oprijlaan naar de hoofdpoort uitkomen. Daar was ik afgelopen vrijdagmorgen ook al.

Het is warm, er zijn pittige hellingen, het is afzien. Ik heb dit keer een fles water meegenomen, die is nodig. Na ruim een half uur sta ik op een hoog punt recht tegenover het huis van Sita en Hans. Ik kan me deze omgeving voorstellen met iets minder bomen, met meer privé woningen, op grote kavels……..en iets betere wegen haha!

Ik heb het goed gezien, iets verderop herken ik de weg van afgelopen vrijdag en de tijd die ik er over doe valt me reuze mee. Wanneer ik net op de oprijlaan ben bij het riviertje en richting huis loop gaat mijn telefoon. Hans: “ben jij lopen?” “Uh….ja!” “op een ander stuk in de Finca?” Betrapt…..”jaahaa”. “En heb jij je pachotte mee?” “Uh….nee”. “Dan ben jij ondeugend….en wel 2x, je hebt mij niet laten weten dat je lopen ging en je hebt geen mes mee”. Tsa…..ik wilde Hans niet lastig vallen, wist toen ik wegging nog niet hoe ik zou lopen…..en de weg was goed te overzien……geen hoge beplanting waar ik doorheen loop. Gelukkig maakte Hans er geen punt van……volgende keer gehoorzaam zijn? Ik ben na 1 uur en een kwartier thuis.

Bij de huisjes zie ik de nieuwe buurvrouw en ook een klein meisje. Ik vraag me af hoe dat moet met werken en zo. Wie past op het kind?

’s Middags belt Hans om te om te zeggen dat hij en mijn nieuwe buren boodschappen gaan doen, dichtbij in Sardinal. Ja, ik wil ook even mee, o.a. mijn lucifers zijn bijna op. Het is een simpele winkel in dit dorp waar we zondag doorheen zijn gereden. Met handen en voeten leg ik uit dat ik lucifers nodig heb……nada, niemand van de 5 mannen die er zijn begrijpt me. Dan wijst 1 man naar de Ford waar Hans een ijsje zit te eten, die man zal het wel weten, toch? Dat klopt…..wanneer ik fosforos zeg is het helemaal duidelijk. Dit keer zijn we in 45 minuten heen en terug, dat kan dus ook, de sortering is beperkter, het meeste dat je dagelijks nodig hebt is er.

Hans en ik praten nog even terwijl we wachten op de anderen. Nee, het kind kan niet blijven, dat was ook niet de bedoeling. Nu kan het omdat de andere hulp er nog is. Het kind gaat waarschijnlijk terug naar de oma in Nicaragua, het is gebruikelijk dat die voor een kleinkind zorgt wanneer de jonge (ongehuwde) moeder elders gaat werken. Eerst even afwachten hoe het de komende dagen gaat wat werken betreft. En ook met de relatie die blijkbaar zeer pril is, hij is niet de vader.                       Voor de rol van werkgever hier komt veel inlevingsvermogen en creativiteit kijken.

Na het eten schijf ik begin van de avond dit reisblog, de pad houdt me inmiddels weer gezelschap buiten. Kijkt me op dit moment door het glas aan.

Ik ga koffie drinken en bedenken of ik een dvd ga uitzoeken, of toch alleen maar m’n boek lezen.